بخشی از نامه سهراب به یکی از دوستانش:

...صدایی نیست که نپیچد.و پیامی نیست که نرسد.هستی مهربان تر از آن است که پنداشته ایم.زندگی را جور دیگر نمی خواهم.چنان سرشار است که دیوانه ام می کند.دست به پیرایش جهان نزنیم.

دیروز باغبان آمد،و درخت را هَرَس کرد.و من چیزی در نیافتم.

به همسایه گفتم:بیش و کمی نیست.و او در نیافت.

گاه از خود می پرسم:پس چه هنگام کاسه ها از این آب های روشن پُر خواهد شد؟راستی چه هنگام؟.کار من تماشاست و تماشا گواراست.من به مهمانی جهان آمده ام.و جهان به مهمانی من.اگر من نبودم،هستی چیزی کم داشت.اگر این شاخه بید خانه ما،هم اکنون نمی جنبید،جهان در چشم به راهی می سوخت.همه چیز چنان است که می باید.آموخته ام که خُرده نگیرم.شکفتگی را دوست دارم.و پژمردگی را هم.

...نپرسیم.و با خود بمانیم.و درون خویش را آب پاشی کنیم.و در آسمان خود بتابیم.و خویشتن را پهنا دهیم.و اگر تنهایی از نفس افتاد،در بگشاییم.و یکدیگر را صدا بزنیم.

تهران،2 اردیبهشت42 1963 سهراب
پاسخ:مرسی زیبا بود

تلخ مثل زهر. دردناکتر هم می شود وقتی که زندگی دنیا هدف شود و خدا از دلها دور انداخته شود. و قاب گرفته شود و بر روی طاقچه ها گذاشته شود تا هر وقت از دنیایمان فاصله گرفتیم از او کمک بخواهیم که شادی های دنیا را برایمان برگرداند. ما خدا را هم برای رسیدن به دنیایمان خواستیم و باختیم.

ما راهمان را گم کردیم.
پاسخ:واقعا،درست میگین دنیا برای ما همه چیز شده

خعلییییییی قشنگ گفته مخصوصا اون قسمت به نگرانی حباب
پاسخ:اره خییلی جالبه